Az önce eve gelirken arabamın radyosunda çalan şarkı “Hayatta anlatmaya değer bildiğin bir şey varsa eğer, haykırıp dağlara taşlara, anlatmalıymış meğer” diyordu. “Ah bana diyor bunu” dedim ve geçtim bilgisayarımın başına. Bu satırları yazarken, geçen yüzyılda olsaydık; “aldım kâğıt, kalemi elime” diyerek başlardım şimdi diye aklımdan geçirdim, kâğıdın kokusunu, kalemin hışırtısını duyumsadım, az biraz da hüzünlendim hani. Düşündüm de anlatacak ne çok şey varmış meğer. Haydi o zaman başlıyorum. Aganta burina burinata… (Merak etmeyin, bu cümlenin anlamını bir başka yazımda ele alacağım. Ya da merak ediverin be sevgili okurlarım).
Önce bir tanışalım. Ben Mustafa Haluk Saran. Her iki ismimi de kullanıyorum. Ankaralıyım. Bunu söylerken kendimi nesli tükenmiş Kelaynak kuşu gibi hissediyorum ama yine de bilin istedim; üstelik de yerlisiyim. Eşim Buket Saran’ın (ki o hakiki Aydınlıdır) önerisi ile ömrün şu kalan kısmını da Ege’de geçirelim dedik ve 2013 yılında kalktık geldik, Aydın’a yerleştik. Elektronik Mühendisiyim. İkinci üniversite olarak da Fotoğrafçılık ve Kameramanlık okudum. Daha başlar başlamaz sizi özgeçmişim ile sıkmak istemem. Hakkımdaki bilgileri gerek gördükçe yazılarımın içerisinde eriterek paylaşacağım.
Sizlerle neler paylaşacağım?
Yaşadıklarımdan, deneyimlediklerimden, öğrendiklerimden sizlerin de ilgisini çekebileceğini düşündüğüm ne varsa. Mesela sanat, mesela teknoloji, mesela nostalji, mesela hayat bilgisi, mesela anılar. Güzel bir diyalog kurarsak ki kuracağımız tahmin ediyorum, sizlerin de merak ettiği ve benim de cevap verebileceğim şeyler varsa onlardan da konuşuruz elbet. Sanırım burada sadece siyaset paylaşmayacağım. Çünkü oldum olası sevemedim siyaseti. Kendi siyasi görüşüm yok mu? Var. Zaman zaman sosyal medyada karşı görüşte olan arkadaşlarıma sataşmıyor muyum? Sataşıyorum tabi. Ama seviyeli olarak. Hakaret etmeden. Kırmadan. İncitmeden. Çünkü hayat kırmaya, üzmeye gelmez. Hepimiz “Dünya” denen bu taşıt içerisinde birer yolcuyuz ve bir araya geldiğimiz zamanlar o kadar kısa ki; bu nedenle bu zamanları kırmak ve üzmekle geçirmek yapılabilecek en büyük kayıptır bence.
Meslek yaşantıma endüstriyel elektronik ile başlayıp, bilgi teknolojilerinde, buna bağlı olarak havacılık teknolojilerinde uzmanlaşmaya varan, bu alanlarda ülkemize yeni kapılar açan, yenilikçi adımlar atılmasını sağlayan kilit görevlerde bulundum. Emekli olduktan sonra çalışma hayatıma son verip bir köşeye çekilmedim. Edinmiş olduğum proje yönetim bilgi ve becerilerini bu kez ülkemizim Avrupa Birliğine katılım sürecinde uyum sağlaması gereken finans, adalet, sosyal güvenlik, istihdam, eğitim alanlarında faaliyet gösteren projelerde bazen ekip lideri, bazen proje yöneticisi, bazen de kilit uzman olarak görevler aldım. Şimdi gerek çalışma hayatımda gerek emeklilik sonrasında yer aldığım projelerin ulaştığı başarıların etkilerini haberlerde gördükçe gurur duyuyorum, gözlerim yaşarıyor, bazen de kendimi tutamayıp gözyaşlarımı salıverdiğim bile oluyor.
Kısaca sanat yönüme de değineyim. Çocukluğumdan beri müzik ve görsel sanatlara ilgi duymuşumdur. Gençliğimde gitar ve piyano çalardım. Şimdi elim değse yine çalabiliyorum. Fotoğrafçılık ilgi odağımdır. Kore Savaşı bitiminden beri fotoğraf çekerim. Neden “Kore savaşı” diyecek olursanız, pek yakında onu da konu eder, anlatırım. Bir gün; iki yıllık ön lisans da olsa, onun da okulunu okumaya karar verdim ve okudum. Daha ilk yarıyılda sanata bakış açım değişti, sistematik bir yapı kazandı. Şimdilerde müziğin çok sesli alanında, görsel sanatların da fotoğrafçılık alanında faaliyetler göstermekteyim. Mühendislik bilgi ve becerilerim de sanat alanına yönelmiş durumda. Çalışmalarımın sanata yön verebilmesini arzulamaktayım.
Kimi zaman tatlı mı tatlı, kimi zaman en acısından 65+ yıllık yaşanmışlıklarımın birikimi üzerime bir yük olarak öylesine binmeye başlamıştı ki işte o an, dinlediğim o şarkı bunları paylaşarak boşaltmam gerektiği hususunda bana bir mesaj gibi geldi ve işte bu satırlarla yola koyuldum.
Yolumuz açık, yolculuğumuz hayırlara vesile olsun.
M. Haluk Saran / 20.03.2022
